Ultieme test Kanzo Adventure

Ultra-fietsen: een niche de we de afgelopen jaren hebben zien groeien. Het feit dat de meeste ultra races worden gewonnen door zo min mogelijk te slapen, weerhield ons ervan om mee te doen aan dit soort events. Totdat er een nieuwkomer opdook, Gran Guanche genaamd…

Het event, dat vijf van de Spaanse Canarische Eilanden aandeed, was iets anders. In de aanloop naar het event presenteerde elk eiland zijn eigen kenmerken en terrein. Uiteraard zouden er veerboten moeten worden genomen om van het ene naar het andere eiland te komen. De diversiteit van de route en de vreemde, kleine onderbrekingen waren het laatste zetje dat we nodig hadden om Gran Guanch hoog op ons verlanglijstje te zetten.

Terwijl we het evenement beter leerden kennen via hun website, kwamen we meer te weten over het parcous. De aanbevolen fiets voor de ‘trail edition’: “een monstercross gravel bike met minimaal 2.1 inch banden en lage versnellingen.”

Toen we dit lazen waren we meteen verkocht. Een paar weken ervoor waren we namelijk op bezoek bij Ridley, waar we een sneak peak kregen van precies dit type fiets.

Dit was zo’n goede match dat we niet anders konden dan aan deze uitdaging beginnen.

Een start om tien uur ’s avonds en een veerboot om zes uur ’s ochtends betekende dat we begonnen met een flinke nachtrit. Het was heftig om op dit eiland vol lava en vulkanen te rijden zonder meer te kunnen zien dan wat je lampen verlichtten. We wisten niet wat we konden verwachten van het fietsen door de bergen in het donker of hoe ons lichaam zou reageren op het overslaan van een nacht.

We gingen van start met zo’n veertig medefietsers, van wie de meesten behoorlijk ervaren zijn in dit soort waanzinnige avonturen. We kregen nog wat last minute advies tijdens de eerste verharde kilometers: pace it, blijf eten, sla water in wanneer je maar kunt. De route sloeg al snel rechtsaf naar de eerste van vele onverharde beklimmingen. Het ‘peloton’ explodeerde en we bleven over met een groepje van vier man. Zandstranden, rotsachtige zwarte lavavelden en hoge bergen met steile afdalingen. Het was een enorme uitdaging, maar zo cool!

Met de Melkweg hoog boven onze helmen namen we tegen vier uur ‘s nachts de laatste afdeling. Dat was het eerste moment dat het echt zwaar werd. Het gebrek aan slaap en energie maakte het moeilijk ons te concentreren, maar we kwamen heelhuids aan in de haven. Samen met Soufian en Josh bestelden we wat snacks bij een bar, deden een poging tot een powernap en kochten kaartjes voor de boot.

Na boottocht van twintig minuten, een vierdubbele espresso en wat zonnebrand, waren we klaren om het tweede eiland te verkennen. Vergeleken met het meer vulkanische en dus IJsland-achtige Lanzarote, zag Fuerteventura er heel anders uit. De palmbomen, hoge kliffen, droge vlaktes, rotswoestijnen en enkele zeer afgelegen delen, deden het lijken op een mix van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Deze totaal andere omgeving zorgde voor een nieuwe dosis energie.

Met een waanzinnige uitzicht op de zee aan onze rechterhard en de bergachtige woestijn aan onze linkerhand, voerde de route ons helemaal naar het zuiden. Het was ook in precies deze woestijn waar we voor het eerst zonder water kwamen te zitten. Het eerste dorp dat we passeerden (tegen het middaguur), voelde daarom als een welkome traktatie. In een restaurant aan zee bestelden we een enorme paella en wat cola en koffie. Onze agressieve manier van consumeren eiste zijn tol: de route ging recht omhoog de bergen in, waardoor de eerste twee uur na het eten verschrikkelijk voelden. Maar het volgen van de lange, glooiende gravelweg langs de kust toverde een glimlach op onze gezichten.

Het was warm, de beklimmingen en stukken wandelen met de fiets waren zwaar en de zon ging onder. Met nog enkele uren te gaan, bestelden we wat gekookte, zoute krieltjes om het resterende deel van de route in het donker af te maken. Mentaal was dit deel best een uitdaging, omdat we de tweede nacht ingingen zonder te slapen. Als beloning besloten we een AirBnB te boeken in de haven van Fuerteventura om wat slaap te pakken en de eerste boot naar het volgende eiland te nemen. Na ongeveer 28 uur en twee eilanden, hadden we eindelijk drie tot vier uur slaap.

We dachten dat we alles gezien hadden, maar toen verscheen Gran Canaria. Waanzinnige hellingen, super moeilijke en rotsachtige stukken, maar ook een van de mooiste zonsondergangen ooit. Loek beoordeelde zijn dag met een 10/10. Het was ook de eerste keer dat we ervoeren wat de magie van slaap met het menselijk lichaam doet. Zelfs een korte nacht was genoeg voor wat nieuwe motivatie om Gran Canaria te veroveren.

De route ging de eerste 70 kilometer omhoog en ging de tweede helft voornamelijk bergaf. Het plan was goed door te rijden zodat we de laatste boot in de avond zouden halen. Dus we trapten en trapten om zo snel mogelijk boven te zijn. Maar na een enorm lange dag, met nog ongeveer 50 kilometer te gaan, werd het duidelijk dat we de haven niet op tijd zouden bereiken voor de laatste boot. Het voelde vreselijk om van plan te veranderen en het werd nog erger toen het begon te regenen. We besloten een slaapplaats te boeken, maar zonder succes. Als laatste poging besloten we de eigenaar van de bar, waar we zaten voor een kleine bevoorrading, om raad te vragen. Naast een hoop gefrituurde snacks, bood hij ons een bed en een douche aan. Wanhopig als we waren zeiden we zonder aarzelen ‘ja’ en gingen we naar boven voor een kort nachtje slapen.

Ongeveer vier uur later pakten we onze koffers en volgden de schilderachtige kustweg voor zonsopgang. We waren net op tijd bij de boot. De oversteek gaf ons de tijd om reparaties en onderhoud aan onze fietsen te doen. De derailleur had wat liefde nodig na wat kleine valpartijen en het nodige vuil.

De meest intensieve dag op papier bleek ook de meest intensieve dag in werkelijkheid te zijn. Naast de kilometers en het klimmen op dit eiland, was het ook de opeenstapeling van de voorgaande dagen die zijn tol begon te eisen (met name het weinige slapen). Maar alsof de wedstrijdorganisator wist dat we dit gevoel zouden krijgen, begon de route met een enorme verharde klim. Na al het ruige werk was dit een welkome verademing.

De gemoedstoestand veranderde een beetje toen het leek dat we de top van de klim bereikten en op onze Wahoo keken. Na twee uur klimmen kwamen we erachter dat we eigenlijk nog maar net begonnen waren. Het asfalt hield op en we kregen er een eindeloos stijgende bosweg voor terug. Voor de tweede kreeg de slaapgebrekkige Loek het zwaar. Hij overwoog een powernap en Nol door laten gaan. Maar gesteund door de motiverende woorden van Nol, concludeerde hij dat hij moest doorzetten om ’s nachts nog wat uurtjes slaap te krijgen. Dat is waar teamwork om draait.

Hoog boven de wolken zagen we El Teide. Het uitzicht was adembenemend en het gaf een enorme mentale opkikker om een duidelijk doel voor ogen te hebben van waar we naartoe gingen. We reden omhoog door een bos toen de zon onderging en bereikten de boomgrens in het pikkedonker. Met alleen je koplamp voor je, is er niet veel om je op te vrolijken. De heldere nacht liet weer een paar prachtige sterren zien, maar zorgde ook voor een koude bries. We kleedden ons aan met alles wat we hadden, Loek nam nog wat cafeïnepillen en we begonnen aan de lange afdaling. Met wat lichte hallucinaties door uitputting en slaaptekort, deden we het relatief rustig aan om veilig te blijven.

Met ons geboekte hotel al voor ogen, dachten we dat we er bijna waren. Maar toen hield de weg op… We moesten lopend een wandelpad af en belandden verdwaald in een donkere, coude vallei met een rivier die onze doorgang versperde. Zowel onze Wahoo’s als onze mobiele Komoot app gaven ons niet de antwoorden die we nodig hadden. Terwijl we het er al over hadden om daar te slapen, vonden we na ongeveer anderhalf uur onze doorgang. Dit was het eerste moment waarbij we beiden tegelijk op een dieptepunt zaten. Maar we gingen door, overleefden het, kwamen bij het hotel aan, sliepen een paar uur en vertrekken we voor dag en dauw.

We hadden geen lunch of avondeten gehad, dus we gingen hongerig naar bed en werden hongerig wakker. En toen belandden we in de bakkerij van onze dromen: allerlei soorten gebak, vers sap, Italiaanse koffie en nog meer gebak. We bestelden alles wat we wilden en stapten met een uiterst voldaan (en verzadigd) gevoel op de laatste veerboot. Maar deze veerboot was anders. Hij was stampvol! Vol met hulpverleners, zoals brandweerlieden en medici. Toen we uit het raampje keken bleek waarom: de vulkaan op het eiland was uitgebarsten, met gevaarlijke lavastromen tot gevolg. De route werd ingekort, wat betekende dat we ‘slechts’ 100 resterende kilometers hadden te gaan met 4000 meters hoogteverschil.

La Palma was -wederom- totaal anders! Rode klei, oerwoudachtige bossen en zwarte, vulkanische wanden. Omdat we vol vertrouwen waren om die dag te finishen, was de moraal ongelooflijk hoog. Als Frodo in Lord of the Rings, waren we op een missie door een waanzinnig landschap. Het had zelfs de vulkaan en lava bij de finish! Maar eerst moeten we de ongelofelijke hoeveelheid klimmen overdag en een behoorlijke lading afdalingen ’s nachts zien te overleven.

De finish kwam steeds dichterbij. Dat merkte je aan het vulkanisch stof in de lucht, de gloeiende lava tegen de mist en de geur van zwavel. We pikten mede-renner Julien op, die we op elke veerboot tegenkwamen en reden samen naar de finish.

De finish was iets anders dan we gewend waren. Het is geen finish van een wedstrijd, dus er zijn geen juichende mensen, geen muziek, geen borden, geen sponsors. Het is gewoon je fietscomputer die een finishvlag laat zien. En ten tweede: het overwinningsgevoel van het finishen van dit lange termijn doel was niet zo hoog als het zou moeten zijn. De vulkaan waar we vrij zicht op hadden en het stadje heel dicht bij de stroom hete lava was iets wat ons tot zwijgen bracht. Het bulderende geluid van de berg, de wind, onze gezichten vol zwarte stof… Het was een serieuze zaak. Mensen verliezen hun huizen terwijl wij een wedstrijd aan het fietsen zijn. Het relativeerde alles. Met z’n drieën reden we in stilte verder terwijl we de kracht van moeder natuur aanschouwden.

Na ruim 40 minuten pakten we onze fietsen en reden een paar kilometer naar een schuurtje dat we de nacht ervoor hadden gereserveerd. Letterlijk op het moment dat we de deur achter ons dichttrokken, brak de hel los. Bliksem, hevige regenbuien en harde wind deden de organisator besluiten om de race vanaf dat moment af te gelasten.

Dit maakte ons nog trotser toen we de volgende dag terugkeken. We hadden gepland om de hele route in vijf dagen af te leggen, maar hebben het in 4 dagen (en één uur) gedaan. We fietsten door rotstuinen, staken ’s nachts complete eilanden over, hadden ergens tussen de 10-15 uur slaap en waren volledig zelfvoorzienend. Oh, en we hebben er ook nog een video van gemaakt, ontelbare foto’s genomen en onze vrienden en familie op de hoogte gebracht via Instagram. Het was waanzin, maar op een goede manier.

We werden verliefd op echt avontuurfietsen, maar nog belangrijker: we werden verliefd op deze avontuur machine! De race was eigenlijk een trail (mountainbike) evenement, maar Ridley slaagde erin ons te voorzien van nog betere, snellere fietsen. Op snelle afdalingen raasden we sommige mountainbikers probleemloos voorbij en zij probeerde onze wielen te houden op de vlakkere stukken. In vergelijking met een mountainbike is deze fiets veel sneller wanneer het terrein te uitdagend is voor een standaard gravel bike. In vergelijking met een traditionele gravel bike biedt de Kanzo Adventure zoveel meer comfort (en dus snelheid) in afdalingen en vertrouwen op technisch terrein. Je geen zorgen hoeven te maken over leeglopende batterij van je lamp geeft echt een rustgevend gevoel. En voor ons is de mogelijkheid om camera’s op te laden tijdens het fietsen ook een enorm pluspunt. Dag powerbanks!

Sommige dieptepunten maakten de hoogtepunten die we beleefde nog hoger. Het rijden van de Gran Guanche is echt iets dat we aan iedere avontuurliefhebber aanraden. Deze route op deze fiets is precies het soort avontuur dat onze adrenalineverslaving voedt. En daar schamen we ons niet eens voor!

Het was ook onze eerste ervaring met een dynamo setup. Netjes geïntegreerde kabels zorgden voor een onderhoudsvrije setup en geen gedoe bij het monteren van bikepacking tassen.

Ridley heeft de grenzen verlegd naar een heel nieuw niveau met de Kanzo Adventure gravel bike. We zijn super trots op daar deel van uit te mogen maken! Op naar meer gravel avonturen!